Dizanim rê girtî ne nagihîjin te
Û te jî tu caran ji min hez nekir
Çiqasî ji nêz ve û di navbera me de astengên qerase;
Mirov, xanî, wekî dîwaran di navbera me de
Şiyar bûm û şiyar bûm her li te fikirîm
Tenê li te fikirîm, li çavên te
Tu Bayan Nihayet, tu man û nemana min
Ez êdî pak nabim ji destê vê kederê
Vê pêlê wekî kûçikan ji vir dibezim wir
Hekena ez mirîyê navê xwe me bi rastî, qeqîn ke
Nayê bîra min bi xweşbînî min peşkek av vexwarî
Û di ber min de naçe xwar nanê ji kevîyê şikestî
Çend caran ji dûr ve min li te mêzand di vapûra 5.45’an de;
Dengê kîjan stranê werê min, dibêjim qey ji me re hatîye gotin
Çawa mirov teredîn dike evîna yekalî
Çawa min ji bîr kirîye tu dilketîya yekî din î
Bi tevgerên zarokane min tu êşandî;
Bibexşîne nema yekî ji wan dikim êdî
Çi ji min tê ez ê bikim qene em rastî hev neyên
Xwedê zane, ev wilo ne hesanî ye…
Ez ê hîn bibim tenê di xeyalan de te bipelînim;
Ev jî, bextewarîya vê jî ne hindik e ku
Nebû nebû ez ê lêxim herim ji van deran
Belkî navekî vê tuneyîya te, maneyeke wê çêbe
Bawer ke ji min, di xwe nayînim der, qet te aciz nakim,
Êdî dikarim xwesteka xwe ya dawî bêjim:
Di nîveşevekê de vê nameyê dinivîsim
Dexîlê te me rojê çarşema wê nexwîne..
Wer: B.Ronîzêr
Werger/Translation 