“Rabe, rabe” digot yekî, min dibihîst. Dêma min a çepê dişewitî. Ew dêma min bû ya ku mêrik lê xistî. Bi çembilê min girt û ez rakirim. Bi kotek ez rabûm. Pênc şeş kes çikiyabûn, li min dinihêrtin. Û zarokek jî hebû. Min tev dîtin di awirvedanekê de. Çavên wî diçûrisandin. Çavên dikandarê ku wê roja ha min sicûq jê kirî hatin bîra min. Min ê xwe ranegirta; kedereke giran di nava min de bû. Ji nişka ve kete bîra min. Gava bigihîştama malê, min ê xwe bikuşta. Bêhna min fireh bû.
Yekî ji yên çikiyayî got, “Hedê te ye tu çav berdî jina xelkê.”
“Derew e,” min got bêgane.
Kenîn. Zilamê li ba min got, “Hiş bin, hiş! Çi ye hûn dikenin? Ka belav bibin hûn.”
Toza li ser min dadiweşand bi destê xwe. Min ew nas nedikir. Pêşî zarok meşiya; dûvre yên din. Tenê em herdu man. Toza li ser min dadiweşand seraqet. Rûyê min dişewitî.
“Ez Elî me,” got. Elî ye.
“Elîyek hebû li Manîsa…”
“Ez ji vir im,” got.
Vêga yên ku di kolanê re dibuhurîn li min nedinihêrtin. Kulma ku min xwarî nedîtibûn.
“De bi xatirê te,” min got.
Ez ê biçûma. Bi çengê min girt.
“Nabe. Bi rûyê te ve xwîn heye. Odeya min ha va ye li vê derikê ye, were hema em paqij bikin,” got.
Em meşiyan. Em di derencên darîn re hilkişiyan. Odeya wî li qata diduyan bû. Xwiyabû bi tenê dijî. Bi dîwêr ve rismê jineke ciwan hebû. Ez fikirîm ku yeke porzer e. Gava rûyê min bi îspîrtoyê paqij dikir pirsî.
“Çima li te xist?”
Min jê re vegot. “Ez ji kar vedigeriyam. (Min qala tiştên ku li wir bûbûn nekir. Weke her roj bû. Ti cihêtiya tiştên îro nîn bû. Lê min îro biryara xwe girtibû. Gava ez çûme malê min ê xwe bikuşta. Min ev negotin). Jinik ji wê ve dihat; dêhnê yeke nas lê diket. Lê belê hevnasîna min û tu jinan nîn e. Di nîvê rê de min kir ku rawestim. Min mêrikê li kêlekê nedîtibû. Li aliyê min î çepê xist. Ha ev e.”
“Hov in, hov,” got. “Gava jinikek li ba wan be dibin şêr. Riya xwe li te dîtiye.”
Qama min kurt e. Quto me. “Qamqutiko,” digot bavê min, ez diqeherîm. Lê ez ji wî neqeherîm. Ez rabûm ser xwe.
“Dev jê berde,” got.
Min dev jê berdabû. Ez derketim. Li ber derê menawan tije firengî, guncik bûn, dûvre zebeşên bi xetên gir ên spî, keskê tarî. Ev ji bo yên din bûn. Ez cihê bûm. “Tu cihê yî,” digot mamoste; serê wî di ber de nixwîn wekî ku ditirsiya gotineke ku dizanî ez ê bêjim nebihîze, destê rastê li ber guhê wî, çavên wî kwîr, kenekî têrtinazî li ser rûyê wî. “Ma ne, feylezof?” Yên din dikenîn; heydênî bi sinif diket. Min şerm dikir.
Dîsa min şerm dikir. Divê ez hînî bêariya destê wê –min li rûyê wê nedinihêrt- î qermîçonkî bibûma, lê nedibûm. Her yekê mehê madam li cihê xwe î textreş, bêhnpêketî, di teniyê de mayî, tije bêhna pîvaza kelandî, li wî cihê ku jê re “salon” digot, li keviya dêrî li ser qoltixekî rûniştî ji rûniştvanan pere berhev dikir. Min sisiyê bi dehan berdan destê wê. “Ha ji te re, wekî ku haqê te be bixwe!” gotibû mutemet, dema mehmiza min dabû min. Gelo tam wî wextî min xwestibû bimirim? Gotina çirçirîkê wê gavê ketibû ser zimanê hişê min? “Dinya giş deyndarê min î jiyanekê ye.” Yên din gava qehweya şor bi min didan vexwarin tenê mutemet dima yê ku bi min nedikenî. Di ser berçavkê xwe re dinihêrî.
Odeya min nîvtarî bû. Min ronahî vêxist. Perde li ber bûn, derî jî niftekirî be, êdî ez li warê xwe me li vir. Ez sivik bûm, wekî kermêşan. Min li tewanê nihêrt. Ev kêmayiyeke mezin bû; hostayî ne lêkirina avahiyên pir tebeqe ye, hostayî çêkirina xelekên hesinî ye bi tewanên odeyan ve.. Ji nişka ve min daliqandina zaroktiya xwe dît. Ziman, çav derketî, bêvilbilîk, tirsonek. “Dinya giş deyndarê min î jiyanekê ye.” Ya baş vexwarina jahrê ye, lê ji bo were peydakirin divê dîsa biçûma nav yên din. “Kuro, piyê te î rastê şeşpêçî ye lawo.” “Derew e,” min digot. Li xelîtkên pêlava xwe dixebitîm. Bi pîkînî dikenîn. Ez heyirî dimam. Mutemet di ser berçavkên xwe re dinihêrî. “Tu cihê yî,” digot mamoste. Sinif dikir heydênî. “Quto, vê serast binivîse.” Quto ez bûm. “Bi vî rûyî? Dev jê berde, jinikê bitirsin.” Ez behokê sersala me bûm; lê zilamê ku îro ez ji erdê rakirim ser û kincên min paqij kiribûn. “Bi bîst weraqa ev qutik ha! Tu xapandine. Ka li yê min binihêre, bi sêzdeh weraqa. Dûvre ew dikandar, yê ku nîv kîlo sicûq bi pênc weraqa dayî. “Dinya giş deyndarê min î jiyanekê ye.” Min deynê xwe dixwest. Min ê demarê zenda xwe bibiriya. Yên din gava deriyê min şikandin wê çi bikirana gelo? Heye ku madam hêrs bibûya. Pêşî min ê li dîwarê hember bi boyaxa reş, mezin NAYÊ JIYÎN binivîsanda.
Wextê min xwe rast kir qolincekê avêt rahnê min. Ew rahnê ku îro bi ser de ketibûm. Ji nişka ve zilamê ku îro ez ji ardê rakirim hate bîra min. “Ez Elî me,” gotibû. Bi çengê min girtibû, ser û kincên min paqij dikirin. Ne yekî ji yên din bû. Nihêrîna wî ya dema ku rûyê min paqij dikir hebû ku. Dilê min hat guvaştin, hezkirineke hir ji nişka ve har bû di nava min de. Her tişt di serê min de di cihê xwe de bi cih bû. Min rahişte mîrkût ji selika li quncikê, êxiste berîka xwe ya hundir. Giran bû. Derketim kuçê.
Ne li odeya xwe bû, deriyê wî kilîtkirî bû. Ez li keviya xewle ya derenca qatê jor rûniştim. Pir rawestiyam. Di navekê de li kuçê baran bariya. Axir hat. Gava radibûm ez dîtim. “Ew tu bû yî? Te baş kir, tu hatî. De were em herin hundir,” got.
Di ronahiya odê de min dît, dişelişî. Çavên wî dibiriqîn, kêfa wî li cih bû.
“Tu zanî, ji min hez dike.”
“Kî, ev?” min wêneyê bi dîwêr ve nîşan da.
“Ew.”
“Porê wê zer e?”
“Erê.”
Vegot. Pêşî çûbûn gazînoyekê. Êdî min lê nedihisand. Çengê min î çepê mîrkût didewisand. Xwiyabû ku sermest bû. Jinika bi dîwêr ve ne mumkun bû ji wî hez bike. Ma ev ji gulîzera ku min nas dikir ya ku heta karmala xwe a nivîskî bi mirov dida nivîsandin wisa dilbijok li çavê mirov dinihêrt dûvre bi yên din re bi yekdengî dikenî pir cihê bû? Na. Ji wî hez nedikir, ew dixapand. Dema pê derxista ku tê xapandin, min dizanî ez ê pir berketama. “Bêje ezbenî, bêje.” min got di dilê xwe de. “ Qet nebe tu ê bextewar biçî.” Her tişt wekî ku di serê min de rûniştibû dê wisa kite bi kite derbas bibûya. Ev nediguherî, ser û kincên min paqij kiribûn. Cihê wî di nav çepeliyê de nîn bû.
“Çi bûye ji te, ma tu nexweş î?” got ji nişka ve.
“Naa, ez pir baş im,” min got.
Bira jî ez wisa bûm.
“Şerab heye di dolabê de; em ê heryekî qedehekî vexwin, ne?”
Ber bi dolabê çû. Ez jî çûm. Pêşî min got qey wê li xwe bifitile; lê dişewişî. Min bi destê rastê rahişt mîrkût; heta ji min hat min danî serê wî. Deverû kete erdê. Dengekî dengîn hundir dagirt. Kêlîkekî piştre xwîn herikî ser merşê. Ez wisa sivik bûbûm ku min xwe bihilkutanda ez ê bifiryama; mîna kermêşan. Êdî ez karim xwe bikujim.
Werger: Brahîm Ronîzêr
Werger/Translation 